Άγριο σπαράγγι

 Το άγριο σπαράγγι (Asparagus Acutifolius), γνωστό και ως Φρύγανο ή Βλαστάρι, ανήκει στο βασίλειο Plantae, στην οικογένεια Λειριοειδή (Liliaceae), στο γένος Asparagus.

Ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου από το 2000 π.χ. Σήμερα έχει διαδοθεί και σε άλλες περιοχές της γης που δεν ξεπερνούν τα 1300 μέτρα σε υψόμετρο.

Τα βασικά χαρακτηριστικά του άγριου σπαραγγιού:

Είναι πολυετές μονοκότυλο αναρριχητικό ή χαμηλό θαμνώδες φυτό με πάρα πολλά αγκάθια πράσινου χρώματος που μπορεί να φτάσει και τα δύο μέτρα.

Είναι φυτό δίοικο, δηλαδή σε άλλα σπαράγγια εμφανίζονται τα θηλυκά άνθη και σε άλλα τα αρσενικά.

Γονιμοποιείται από μέλισσες.

Έχει πράσινο-κιτρινωπά άνθη και μικρούς καρπούς κόκκινου χρώματος σαν μούρα (που σχεδόν μαυρίζουν όταν ωριμάζουν).

Ανθίζει από Ιούλιο μέχρι και Σεπτέμβριο.

Αναπτύσσει πλούσιο, σαρκώδες ριζικό σύστημα.

Το υπέργειο τμήμα του ξεραίνεται σε χαμηλές θερμοκρασίες και ξαναβλασταίνει όταν ανέβει η θερμοκρασία (από τέλος Χειμώνα – τέλος Άνοιξης) από τους λανθάνοντες οφθαλμούς που βρίσκονται κάτω από το έδαφος.

Προτιμά ασβεστολιθικά και στραγγιζόμενα εδάφη, όξινα και ουδέτερα. Μεγαλώνει σε δάση κωνοφόρων, ελαιώνες, σε μέρη με πουρνάρια. Μπορεί να αναπτυχθεί σε ημι-σκιά (δάση) αλλά και σε μέρη με φως, αντέχει στην ξηρασία. Στην Ελλάδα όσοι περπατάτε σε πευκοδάση θα έχετε σίγουρα γρατσουνιστεί από τα αγκάθια του.

Ιστορικά στοιχεία

Το σπαράγγι (ASPARAGUS OFFICINALIS ή ασπάραγος ο φαρμακευτικός) ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο καθώς έχουν βρεθεί τοιχογραφίες στις πυραμίδες όπου πιστεύεται ότι χρονολογούνται γύρω στο 2500 π.χ. Ο Θεόφραστος με τον Διοσκουρίδη το ονόμαζαν ασφάραγο. Συνιστούσαν αφέψημα ρίζας σπαραγγιού για να βελτιωθεί η ροή των ούρων, για τα προβλήματα των νεφρών, του ίκτερου και της ισχιαλγίας. Ο Ιπποκράτης το συνιστούσε ως συλληπτικό ή ως αντιδιαρροϊκό φάρμακο.

Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν αφιερώσει στην θεά Αφροδίτη και το θεωρούσαν «τροφή των θεών».

Στην Μικρά Ασία ήταν γνωστό φάρμακο για τον οδοντόπονο, την καρδιοπάθεια και τους ρευματισμούς.

Στην Κινέζικη λαϊκή ιατρική κατέχει εξέχουσα θέση, ενώ χρησιμοποιούν και τις ρίζες για την θεραπεία των αιμοροϊδων. Επίσης χρησιμοποιείται και στην Αγιουβέρδα.

Τους προηγούμενους αιώνες στην Ευρώπη πολλοί φαρμακοποιοί έφτιαχνα σιρόπι για την αντιμετώπιση προβλημάτων του ουροποιητικού.

Θεραπευτικές ιδιότητες

Λόγω της περιεκτικότητάς του σε ασπαραγγίνη έχει ισχυρές διουρητικές ιδιότητες. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των προβλημάτων της ουροδόχου κύστης, του προστάτη, των καθαρισμό των νεφρών, για ηπατική και νεφρική ανεπάρκεια.

Ενδείκνυται για αναιμίες, έλλειψη μεταλλικών στοιχείων, αρθρίτιδα, ρευματισμούς, υδρωπικία, ποδάγρα, χρόνιες βρογχίτιδες, φυματίωση.

Έχει ισχυρές αντιφλεγμονώδες ιδιότητες.

Οι αντιοξειδωτικές ουσίες που περιέχει εξουδετερώνουν αποτελεσματικά τις ελεύθερες ρίζες και έτσι έχει αντικαρκινική δράση.

Επειδή περιέχει φολικό οξύ, έχει την ιδιότητα να ρυθμίζει τους παλμούς της καρδιάς.

Χρησιμοποιείται κατά του διαβήτη, για δηλητηριάσεις και στον πονόδοντο.

Οι υγιείς φυτικές ίνες και πρωτεΐνες του σπαραγγιού σταθεροποιούν την πέψη, φράσουν την υπερκατανάλωση τροφής, διατηρούν χαμηλά τα επίπεδα σακχάρου στο αίμα και έτσι είναι ιδανικό για δίαιτα.

Έχει αντιγηραντικές ιδιότητες και συμβάλλει σημαντικά στην πρόληψη της νοητικής εξασθένισης.

Η βιταμίνη Ε προφυλάσσει από τις ελεύθερες ρίζες και είναι απαραίτητη για τη δημιουργία ερυθρών αιμοσφαιρίων και μυϊκών κυττάρων, ενώ η βιταμίνη Κ παίζει σημαντικό ρόλο στην πήξη του αίματος.

Το φυλλικό οξύ που περιέχει σε αξιοσημείωτη ποσότητα, απαιτείται στη σύνθεση, τη διόρθωση και τη λειτουργία του DNA και του RNA.

 Υπάρχουν επίσης αναφορές για την καταπολέμηση της αϋπνίας και των πονοκεφάλων.

Έχουν αποδειχθεί επίσης οι αφροδισιακές του ιδιότητες.

Πηγή: arxaia-ellinika.blogspot