"ΑΚΑΡΝΑΝΙΚΑ"

Γράφει η Μαρία Ν. Αγγέλη

«Το παιδί το οποίο γεννιέται ελεύθερο, μόλις πέσει στα χέρια μας, του δένουμε ευθύς τα χέρια και τα ποδάρια, του φασκιώνουμε δηλαδή όλο το κορμάκι κατά τον τρόπο των παλαιών Αιγυπτιακών μουμιών και τ’ αφήνουμε εκεί άπαστρο καθώς έπεσε από τα εντόσθια της μάνας του να κατουριέται, να χρίζετε και να μουσκεύει στα φινόκαλα έως ότου έρθει η ώρα να τ’ αλλάξουμε (…), τα κρέατά του αρχίζουνε να δείχνουνε σημεία φθοράς, σημεία τα οποία οι γυναίκες μας δεν καταλαβαίνουνε πως είναι προξενήματα από τα κάτουρα και τες άλλες ύλες, τα νομίζουνε αψιάδες και ξεθυμάσματα…».

Της δρ. Μαρίας Αγγέλη

Διδάκτωρ Κοινωνικής Λαογραφίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Περίπου δύο μήνες μετά το φύτεμα, έφθανε ο καιρός που ωρίμαζε ο καπνός κι έπρεπε να μαζευτεί. Το μάζεμα έπρεπε να γίνει στην ώρα του κι αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι καπνάδες: «ούτε άγουρα, ούτε πολύ γινωμένα» να’ ναι τα φύλλα του. Έτσι άρχιζαν οι μαζωχτάδες να μαζεύουν με τη σειρά τα καπνόφυλλα, χέρια, χέρια όπως τα’ λεγαν.

Εκείνη την εποχή του μαζώματος, όλο το χωριό ήταν στο πόδι !